ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η Γαλλία είχε διαχρονικά μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα, από τις περισσότερες σύγχρονες δημοκρατίες του πλανήτη. Περισσότερο απαιτητική, ψαγμένη και ανατρεπτική, ακόμη και ως προς την έκταση της ανοχής της σε πολιτικούς ταγούς που δεν συμβάδιζαν με τον παραδοσιακό καθωσπρεπισμό
Όσο… μακριά κι αν εκτείνεται αυτή η ανοχή όμως, το δεύτερο ηθικό παράπτωμα στο οποίο υποπίπτει ο Ντομινίκ Στρος-Καν μέσα σε διάστημα τριών ετών, πάλι σχετικό με τη σεξουαλική παρενόχληση μιας γυναίκας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να του συγχωρεθεί.
Ο DSK ήταν ο – με διαφορά- επικρατέστερος για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, στις εκλογές του 2012. Δηλαδή, θα γινόταν μόλις ο 2ος Σοσιαλιστής (έστω και… με πόρσε), μετά τον Φρανσουά Μιτεράν, που θα κατάφερνε να περάσει την υψηλή πύλη των Ιλισίων Πεδίων, ως ένοικος και όχι ως φιλοξενούμενος. Όλοι οι προηγούμενοι, κατάφεραν να φτάσουν μόνο μέχρι την πρωθυπουργία, καθώς στις προεδρικές εκλογές επικρατούσε η Κεντροδεξιά, με τον Ζακ Σιράκ και τον Νικολά Σαρκοζί.
Παρόλο που οι δημοσκοπήσεις έδιναν στην Μαρίν Λεπέν ελπίδες ακόμη και για να περάσει στον δεύτερο γύρο, η λογική υπαγορεύει ότι ο Σαρκοζί θα τα κατάφερνε στο τέλος, και θα ήταν εκείνος που θα αντιμετώπιζε τον βέβαιο πρώτο Στρος-Καν, στο ιδιότυπο αυτό «matchball». Και εκεί, ο Στρος-Καν είχε αντικειμενικά περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει, επειδή η θητεία του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον έφερε πιο κοντά στη γαλλική Κεντροδεξιά, από την οποία και θα μπορούσε να αντλήσει ψήφους, χωρίς να ξυπνά σύνδρομα ανησυχίας.
Εφόσον… η λογική δεν ηττηθεί, ο Ντομινίκ Στρος-Καν δεν θα καταφέρει να ανακάμψει πολιτικά μετά από τη σύλληψή του στο αεροπλάνο της «Air France» με την κατηγορία της απόπειρας βιασμού. Και οι επιπτώσεις στο πολιτικό ισοζύγιο της Γαλλίας, ενόψει των εκλογών του 2012, είναι θυελλώδεις.
Ο Νικολά Σαρκοζί, μπορεί να χαμογελάει με νόημα, γνωρίζοντας ότι από τη στιγμή που θα καταφέρει να προσπεράσει, έστω και οριακά την Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, στον πρώτο γύρο των εκλογών, στον δεύτερο θα αναδειχθεί πιθανότατα νικητής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Μαρτίν Ομπρί, κόρη του Ζακ Ντελόρ και Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν μπορεί να προσδοκά στις εφεδρείες εμπιστοσύνης που θα είχε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, από πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους πέραν της «μιτερανικής» παράδοσης.
Η κα Ομπρί βέβαια, έχει μάθει να διαψεύδει τη λογική και τις πιθανότητες. Και να αναδεικνύεται δεινή «παίκτρια» στο παιχνίδι του πολιτικού τακτικισμού και της στρατηγικής. Κατάφερε να εξωθήσει τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ στο περιθώριο, να συνάψει μια «εγκάρδια συνεννόηση» με τον Φρανσουά Ολάντ, προκάτοχό της στο κόμμα, πρώην σύντροφο της Σεγκολέν και πολιτικό που επηρεάζει τους… τσιφλικάδες των Σοσιαλιστών, και ταυτόχρονα να έχει δεσμευτεί με τον Στρος-Καν, ότι δεν θα κονταροχτυπηθούν για την Προεδρία, αλλά ότι θα υποστηριχτεί εκείνος που θα έχει τη μεγαλύτερη αποδοχή στις δημοσκοπήσεις.
Μέχρι πρότινος, «εκείνον», τον έλεγαν Ντομινίκ Στρος-Καν. Από σήμερα, μια καμαριέρα ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης, δίνει έμμεσα το χρίσμα των Γάλλων Σοσιαλιστών στη Μαρτίν Ομπρί. Και ίσως… επανεκλέγει τον Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.
