Σε ευχαριστούμε, Γιώργο Παπανδρέου, γιατί κατόρθωσες να σηκώσεις τον κόσμο από τον καναπέ. Μπόρεσες και έβγαλες οικογενειάρχες, γυναίκες με τα παιδιά τους, νέους και γέρους στους δρόμους. Χωρίς καμιά οργάνωση. Άφησαν το σπίτι, το καφενείο, τις καφετέριες, την τηλεόραση και γέμισαν τις πλατείες. Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, σε κάθε πόλη. Χωρίς να φορούν κανένα καπέλο...
Σε ευχαριστούμε, Γιώργο, γιατί πέτυχες να θυμώσεις, να εξοργίσεις, να αγανακτήσεις κάθε πολίτη και αποφάσισε να κάνει τη δική του επανάσταση...
Σε ευχαριστούμε, Γιώργο, γιατί κατάφερες να κλέψεις τα όνειρα του λαού, ακόμη και αυτών που σε πίστεψαν και σε ψήφισαν... Και τώρα θέλουν να δώσουν τη δική τους απάντηση, το δικό τους παρών.
Ευχαριστούμε και τον υπουργό σου επί των Οικονομικών, Γιώργο, γιατί ο άνθρωπος δούλεψε νυχθημερόν για να αρπάξει τη ζωή του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, της νοικοκυράς, του μικρομεσαίου, της οικογένειας όλης που από τη μια μέρα στην άλλη είδαν να χάνουν ό,τι έχτισαν εδώ και χρόνια, με ιδρώτα... Και τώρα καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντισταθούν... Να διεκδικήσουν...
Χάριτες οφείλουμε στην αγαπητή μας «τρόικα», και πιο πολύ στον δικό μας πλέον άνθρωπο, τον κ. Πολ Τόμσεν, για τις προσπάθειες που κατέβαλαν με τους εκβιασμούς τους και το πιστόλι συνεχώς ακουμπισμένο στον κρόταφο του ελληνικού λαού, όντας αχόρταγοι και ζητώντας συνεχώς όλο και νέα μέτρα, και ξεσηκώνοντας τους πολίτες...
Ευχαριστούμε τη φίλτατη κυρία Άνγκελα, που με τον εξευτελισμό που μας επιφύλαξε ξύπνησε μνήμες και οργή...
Σε ευχαριστούμε, Γιώργο, γιατί χάρη σ’ εσένα κάτι καινούργιο γεννιέται... Πρωτόγνωρο. Που έχει ανάγκη ο τόπος. Ποτάμι, χείμαρρος αρχίζει να γίνεται... Τσουνάμι που θα αλλάξει πολλά. Και το σήμερα και το χθες δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το αύριο... «Κάποιοι» ΑΝΟΗΤΟΙ ίσως επιχειρήσουν με προβοκάτσιες να μπλοκάρουν αυτό το ποτάμι... Όμως δεν σταματάει... Το μόνο που ενδεχομένως να πετύχουν είναι να γίνει η χώρα Πλατεία Ταχρίρ...
Σ’ ευχαριστούμε, Γιώργο, γιατί θύμισες σ’ όλους μας τον αγώνα. Πρόσφερες μάλιστα τις αποδείξεις ότι το σύστημα τίποτε δεν σου χαρίζει... Είναι αδηφάγο. Τίποτε πια δεν είναι δεδομένο. Ούτε κεκτημένο. Το ζούμε. Θέλουν να τα πάρουν πίσω όλα.
Είναι ευχάριστο, Γιώργο, που ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει. Αυτόν τον κόσμο κανένας δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Οι πολίτες από τις πλατείες στέλνουν το μήνυμα παντού. Τώρα είμαστε εμείς εδώ... Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει... Και οι νέες γενιές να ονειρεύονται..
Μάκης Κουρής - Παρόν
