ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η ελληνική κοινωνία έμοιαζε αποφασισμένη να κολυμπήσει στα βαθιά πολιτικών και ιδεολογικών αναζητήσεων. Ίσως γι’ αυτό εκείνες οι μάχες ήταν τόσο αδυσώπητες και πολωτικές, στο πλαίσιο της ύπαρξης «δυο κόσμων», όπως συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου, που αντιλαμβανόταν καλύτερα, και… εκμεταλλευόταν τις συναισθηματικές παρορμήσεις των Ελλήνων.
Με την πάροδο των ετών, και τις πρώτες απογοητεύσεις μιας κοινωνίας αυξημένων προσδοκιών και εθνικών οραμάτων, από πολιτικούς ηγέτες και προσωπικό που εξελίχτηκαν, με λιγοστές εξαιρέσεις, σε διαχειριστές της καθημερινότητας, χωρίς στόχο και ενόραση να την αλλάξουν, η ίδια κοινωνία αναγκάστηκε να… κουρνιάσει στη ρουτίνα μιας μελαγχολικής διάψευσης.
Αυτή η δεύτερη περίοδος, εκτείνεται φυσικά ως τις μέρες μας. Και πολιτικά έχει διαπιστωθεί, ότι ένα από τα συγκριτικά δεδομένα που προσμετρούν οι… υποψιασμένοι πλέον, ενεργοί πολίτες, είναι το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα», της Παράταξης αλλά και του ηγέτη τον οποίο εμπιστεύονται να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.
Το 1989, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ψηφίστηκε για «κάθαρση». Το 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου «αποκαταστάθηκε». Το 2004, ο Κώστας Καραμανλής ήρθε για να τα βάλει με το «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Και το 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε ως εκείνος που θα… διόρθωνε τα πράγματα, και είχε… τα λεφτά για να το κάνει.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η πολιτική ηγεμονία άρχισε να ξηλώνεται σαν πουλόβερ, μόλις υπέστη καίρια ρωγμή το «ηθικό πλεονέκτημα». Και όπως δείχνει η δημοσκόπηση της «GPO» για το «Mega», σε αυτήν ακριβώς τη δίνη βρίσκεται και ο σημερινός Πρωθυπουργός.
Σύμφωνα με τα ποιοτικά ευρήματα της μέτρησης, το 91% των πολιτών είναι πεπεισμένο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε εκ των προτέρων και εγκαίρως τα πραγματικά δεδομένα για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Δηλαδή γνώριζε, όταν διακήρυττε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν». Επομένως, δεν είπε την αλήθεια…
Όσο για το κομβικής σημασίας γεγονός, που μετέτρεψε τις υποψίες του εκλογικού σώματος σε βεβαιότητα… συνείδησης, όπως μαρτυρά το ποσοστό του 91%, ήταν φυσικά οι αποκαλύψεις του Ντομινίκ Στρος-Καν για τις off the record συζητήσεις με τον Γιώργο Παπανδρέου περί συνδρομής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα, από τον Ιούνιο του 2009 κιόλας. Σχεδόν έναν χρόνο προτού η Ελλάδα προσφύγει στο Μνημόνιο της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας.
Μια άλλη «δημοσκοπική αλήθεια» που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, λέει ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός αποτελεί το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησής του. Και φθείρεται σε ύστερο χρόνο, σε σχέση με το πολιτικό δυναμικό του οποίου ηγείται.
Η σημερινή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει… κουραστεί να κατρακυλά στην πολιτική φθορά. Πλέον, τον αντίστοιχο οδικό χάρτη φαίνεται πως ακολουθεί και ο Πρωθυπουργός.
