ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Αυτή η εθνική περιπέτεια στην οποία σεργιανίζει η Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο, από τότε δηλαδή που η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε στο ράφι την εθνική αυτοδιάθεση, υπογράφοντας το Μνημόνιο με την τρόικα, ή… και λίγο πιο πριν, από τότε δηλαδή που κέρδισε τις εκλογές του 2009, με τη μνημειώδη πλέον διαπίστωση του «λεφτά υπάρχουν», είναι εύλογο να προσωποποιείται. Ειδικώς, ανά περίσταση, αλλά και γενικώς, υπό την έννοια της συνολικής ευθύνης για τον σχεδιασμό και την πραγμάτωσή του.
Στην Κυβέρνηση της κρίσης λοιπόν, τα πρόσωπα που συμπυκνώνουν έντονες φορτίσεις είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Πεταλωτής. Ο Πρωθυπουργός, χωρίς την υπογραφή του οποίου τίποτα δεν θα είχε ξεκινήσει, ο Υπουργός Οικονομικών που ανέλαβε τον ρόλο της «διαρκούς Ιφιγένειας», και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Ο Γιώργος Πεταλωτής είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση «ανθ’ ημών». Εκείνος ανέλαβε… μαύρα μεσάνυχτα, τον Σεπτέμβριο του 2010, να ανακοινώσει έναν ανασχηματισμό που κάθε άλλο παρά συγκίνησε, για να «πατσίσει» με την αναμενόμενη υπνηλία του προχωρημένου της ώρας.
Ο ίδιος ανέλαβε και απόψε το απόγευμα, να διαβάζει, με την αναγνωρίσιμη πλέον χροιά φωνής, την εκποίηση των «εθνικών ασημικών», στην απέλπιδα μάλλον προσπάθεια να πειστούν οι τοποτηρητές των δανειστών ότι «και θέλουμε, και μπορούμε».
Από μια πλευρά, αυτός είναι ο άχαρος ρόλος του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου: Να εμφανίζεται εκεί που κανένας άλλος δεν θα δεχόταν να βρεθεί. Απ’ την άλλη ωστόσο, ο εκάστοτε πρωταγωνιστής ή κομιστής ενός μηνύματος, βάζει την προσωπική του σφραγίδα… πάνω στη σκηνή.
Και στην περίπτωση του «ανθ’ ημών… Πεταλωτής», το κλείσιμο της ανάγνωσης της λίστας με τις εταιρείες και τους φορείς που ιδιωτικοποιούνται, είχε τον πιο εύγλωττο επίλογο: Καλή σας νύχτα. Μια Κυβέρνηση που… μας λέει καληνύχτα.
