Η Γενιά του Πολυτεχνείου έχει… τον τρόπο της να μην μας αφήνει να την ξεχάσουμε. Και να μας θυμίζει, συχνά και έντονα, ότι η κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα, και θα κληρονομήσουν οι γενιές που έρχονται, είναι μια κρίση στο πιστοποιητικό γέννησης της οποίας, η… χιλιοτραγουδισμένη Γενιά φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της.
Η Μαρία Δαμανάκη υπήρξε η «φωνή του Πολυτεχνείου». Και σήμερα, 37 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, μιας Δημοκρατίας για την οποία η Γενιά του Πολυτεχνείου είχε οράματα και προσδοκίες, μοιάζει να μην θυμάται καν… προς τα πού πέφτει το Πολυτεχνείο.
Όχι φυσικά χωροταξικά, αλλά πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά. Επίτροπος πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Μαρία Δαμανάκη μας πληροφόρησε σήμερα ότι το ευρώ συνιστά τη μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το 2002, και όχι στην Ευρώπη, το 1981. Και τροφοδότησε σενάρια συνωμοσίας και ασκήσεις πανικού στην Αθήνα, προειδοποιώντας ότι αν δεν συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών, που ωστόσο θα φέρει αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας, θα επιστρέψουμε στη δραχμή.Η αφήγηση της Μαρίας Δαμανάκη, μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και έρχεται την κατάλληλη στιγμή, για να μην μας αφήσει κανένα περιθώριο απορίας, ως προς το τι συνέβη στην Ελλάδα όλα αυτά τα 37 χρόνια, και φτάσαμε στο σημερινό πρωτοφανές αδιέξοδο. Η εθνική διαδρομή προς τον… τοίχο, μοιάζει πολύ με εκείνη της Μαρίας Δαμανάκη στην πολιτική.
Από «φωνή των αγωνιζόμενων Ελλήνων», πέρασε στην ενεργό πολιτική, και μάλιστα στην κεντρική σκηνή. Βρέθηκε σε τρία κόμματα, το ΚΚΕ, τον Συνασπισμό και το ΠΑΣΟΚ, ενώ διεκδίκησε και τη δημαρχία της Αθήνας. Από το ΚΚΕ έφυγε όταν… δεν την εμπιστεύονταν για πρόεδρο, και από τον Συνασπισμό επειδή την είχαν… απομακρύνει από πρόεδρο. Ήταν η εποχή του πολιτικού φλερτ με τον «εκσυγχρονισμό» του Κώστα Σημίτη, που εξηγεί εν πολλοίς και το γιατί η Μαρία Δαμανάκη θεωρεί την ΟΝΕ μεγαλύτερο επίτευγμα από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Από το δε ΠΑΣΟΚ… δεν έφυγε, επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου της χρύσωσε το χάπι για τη μη υπουργοποίησή της το 2009, και την έστειλε στις Βρυξέλλες. Για να είναι οι δυο τους «μακριά και αγαπημένοι».
Δεν μπορεί πάντως κανείς παρά να συμφωνήσει με μια αποστροφή της δήλωσης Δαμανάκη: «Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας», είπε η Ελληνίδα Επίτροπος στην Κομισιόν. Και επειδή η ίδια έχει, τόσο παρελθόν όσο και ευθύνες, ως προβεβλημένη φυσιογνωμία ενός πολιτικού δυναμικού που καλλιέργησε την εθνική αυτοχειρία στην οποία φτάσαμε στις μέρες μας, θα μπορούσε να ξεκινήσει την ανάληψη των ευθυνών για τις οποίες μιλάει, υπογράφοντας μια παραίτηση. Συμβολική αλλά και συνάμα καθαρτήρια, ως χρέος απέναντι σε εκείνους που θυσιάστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ακούγοντας μεταξύ άλλων και τη φωνή της από το Πολυτεχνείο.
