Η εβδομάδα που ξεκινάει αύριο, λίγη σχέση θα έχει με εκείνη που αφήσαμε πίσω μας, πριν το Σαββατοκύριακο της… μεγάλης παρεξήγησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου και το Μέγαρο Μαξίμου άλλαξαν την ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας, με ό, τι συνεπάγεται αυτό για τις κινήσεις και τη στρατηγική των υπολοίπων κομμάτων, όπως για παράδειγμα της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά, που ποντάρουν στο «Ζάππειο 2», για να πείσουν τους πολίτες για την ορθότητα των δικών τους οικονομικών προτάσεων.
Η συζήτηση που επιχειρεί να ανοίξει το Μέγαρο Μαξίμου, συνεπικουρούμενο από την ειδησεογραφία των διεθνών ΜΜΕ, έχει προωθητικά χαρακτηριστικά: Το αίτημα της Ελλάδας για οριστική επίλυση του προβλήματος χρέους, συνεπάγεται, στην ευκταία εκδοχή του, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του συνολικού δανείου, με ταυτόχρονη μείωση του επιτοκίου δανεισμού.
Το «αντίδωρο» ωστόσο που προφανώς θα ζητήσουν οι δανειστές μας, θα είναι η χρονική επέκταση της εποπτείας και του ελέγχου επί των δημοσιονομικών μεγεθών της Ελλάδας. Δηλαδή, ένα νέο Μνημόνιο, που χρονικά θα έχει την ίδια διάρκεια με την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ευνόητο: Μπορεί να αποφασίσει μόνη της η Κυβέρνηση, για μια διαρκή δέσμευση της χώρας; Μήπως τον λόγο θα πρέπει να έχει ο λαός; Και αν τα πράγματα οδηγηθούν εκεί, ποιος θα είναι ο άλλος δρόμος, επί του οποίου θα κληθούν να αποφασίσουν στις κάλπες οι Έλληνες πολίτες; Θα τον δείξει ο Αντώνης Σαμαράς στο «Ζάππειο 2»;
Τα νέα δεδομένα, προϊδεάζουν για νέες αφηγήσεις. Του μέλλοντος της χώρας, που προφανώς ξεκινάει από το παρόν της…
