Κι άλλες φορές στο παρελθόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αισθανθεί την ανάγκη να επικαλεστεί παραδείγματα από τη βιωματική καθημερινότητα, για να περάσει, με εύληπτο τρόπο, το πολιτικό επιχείρημα που έχει στο μυαλό του. Την περίοδο που ακόμη κάποιοι πίστευαν ότι το Μνημόνιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε επαρκή αποτελέσματα, επομένως… άξιζαν τον κόπο θυσίες από όλους μας, ο Πρωθυπουργός είχε αναφερθεί σε εκείνον τον ηλικιωμένο, ο οποίος τον είχε σταματήσει στο δρόμο, και του είχε προτείνει να προσφέρει εθελοντικά τη σύνταξή του για τη σωτηρία της πατρίδας.
Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειες πολλών, μεταξύ των οποίων και της υπογράφουσας, εδώ και τόσους μήνες, δεν κατέστη εφικτό να εντοπιστούν ούτε ο ηλικιωμένος, ούτε… εκείνος ο δρόμος στον οποίο έγινε η συνάντηση, ούτε όμως και το αν πράγματι το δημόσιο καταβάλλει μια σύνταξη λιγότερη σε κάποιον «ευπατρίδη» δικαιούχο.
Σήμερα, από βήματος Βουλής, όπου άκουσε τον Αλέξη Τσίπρα να του επιτίθεται με πολιτικά άκομψο τρόπο, ο Γιώργος Παπανδρέου επικαλέστηκε ακόμη ένα περιστατικό της καθημερινότητας. Γύρισε τη μνήμη της ψυχής του, στα χρόνια της «επαράτου Δεξιάς». Τότε που, προσπαθώντας να πλήξουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, είχαν πει για τον σημερινό Πρωθυπουργό, μεταξύ άλλων, ότι υπηρετούσε… στο Βιετνάμ, προφανώς με τις αμερικανικές δυνάμεις.
Ο Γιώργος Παπανδρέου λοιπόν, αφηγήθηκε το εξής περιστατικό: Μπήκε σε ένα ταξί, ο μεροκαματιάρης οδηγός άρχισε να του διηγείται ότι… ο γιος του Ανδρέα κυνηγούσε Βιετκόνγκ, και ο ίδιος ο Γιώργος, που υπηρετούσε σε μονάδα της παραμεθορίου, και ήταν ντυμένος στο χακί, χρειάστηκε να του δείξει την ταυτότητά του, για να τον πείσει ότι όσα είχε ακούσει ο ταξιτζής, δεν ήταν κάτι περισσότερο από προβοκάτσια. Της «Δεξιάς», φυσικά.
Το περιστατικό είναι εξόχως διδακτικό, κυρίως για το σήμερα.
Δείχνει την… εμμονή της «Δεξιάς» με την οικογένεια Παπανδρέου, και τα σενάρια συνωμοσίας, χωρίς κανένα από τα οποία να έχει… αποτέλεσμα.
Επιβεβαιώνει ότι ένας ταξιτζής, έχει πολλαπλάσια επικοινωνιακή δύναμη ακόμη και από τα social media, μιας και μπορεί να επιχειρηματολογήσει σε έναν άνθρωπο που υπηρετεί στον Έβρο, ότι… έχει χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, και κανονικά δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο Βιετνάμ.
Μας θυμίζει ακόμη ότι εκείνες τις εποχές, τις πολιτικά ταραχώδεις, οι ταξιτζήδες ήταν βαθιά πολιτικοποιημένοι. Σε αντίθεση με τους περισσότερους σημερινούς… εθνοπατέρες, που μπήκαν στη Βουλή ελλείψει… προδιαγραφών για κάποιο άλλο επάγγελμα ή λειτούργημα.
Τέλος, εγείρει ένα σοβαρότατο ερώτημα: Η ταρίφα τι έγραψε, για τη διαδρομή; Οι ταξιτζήδες από τότε… φούσκωναν το αντίτιμο που ζητούσαν; Ο δε Γιώργος, έδωσε στον ταξιτζή φιλοδώρημα; Αν το έκανε, έχετε καμία αμφιβολία ότι: Πρώτον, ο ταξιτζής θα είχε αλλάξει εν ριπή οφθαλμού πολιτικά φρονήματα, και θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ; Δεύτερον, θα ήταν η πρώτη απόδειξη ότι το ΠΑΣΟΚ, και ο Ανδρέας, εννοούσαν όσα έλεγαν για κράτος πρόνοιας και κοινωνική πολιτική;
Όσο για την τρόικα των δανειστών, θα μπορούσε να αναζητήσει εκείνον τον ταξιτζή, ή έστω τους επιγόνους του, και να διεκδικήσει αναδρομικά από τα «επιδόματα» που μοίραζε το ΠΑΣΟΚ, στα χρόνια της εθνικής ευδαιμονίας.
