Αυτός ο γάμος ήταν, προφανώς, το όνειρο κάθε γυναίκας. Ίσως και κάθε… πεθεράς γαμπρού, που σχεδίαζε το μέλλον της κόρης της με γαμπρό έναν πρίγκιπα. Φυσικά, λόγω του ότι η μοναρχία έχει μπει… στο ράφι, ως θεσμός εξουσίας, και προσομοιάζει πλέον με αξιοθέατο, πολλούς πρίγκιπες δεν θα βρούμε. Τουλάχιστον στην ευγενή καταγωγή, γιατί αναφορικά με τη συμπεριφορά, μπορεί και η καθεμιά να τον έχει ήδη δίπλα της.Ας είναι… Δεν μπορείς να μην συγκινηθείς βλέποντας τους δυο γιους της πριγκίπισσας Νταϊάνα να χαμογελούν και πάλι, μέσα από τα βάθη της ψυχής τους, και την ίδια στιγμή, να παραμερίζουν στη γωνία τον πρίγκιπα Κάρολο, πατέρα τους και σύζυγο της αείμνηστης μητέρας τους, ο οποίος την άφησε για την… Καμίλα… Πάρκερ… Μπόουλς.Και φυσικά, δεν μπορεί να μην σου περνάει από το μυαλό, ότι αυτό το κορίτσι, που στέκεται απέναντι στην ιστορία, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα κάποια μέρα θα την αποκαλούν βασίλισσα, δεν πρόκειται να κάνει ούτε μισό βήμα πίσω από την αντισυμβατική συμπεριφορά που της υπαγορεύει η καρδιά της. Έστω κι αν από τη στιγμή που ο Γουίλιαμ πέρασε στο δάχτυλο του χεριού της τη βέρα, αίφνης μετονομάστηκε από Κέιτ σε Κάθριν.Άλλη παραχώρηση, η νεαρή Μίντλετον, μάλλον δεν θα κάνει. Ίσως μάλιστα, η μοίρα να τη βοηθήσει να συνεχίσει το έργο που άφησε στη μέση η τόσο σύντομη και τραγική απώλεια του «Ρόδου της Αγγλίας», όπως είχε αποκαλέσει την αδικοχαμένη Νταϊάνα ο Έλτον Τζον.Μέχρι εδώ με τον βασιλικό γάμο όμως. Που, χάρη και στα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία γέμισαν ώρες προγράμματος με… δανεική εικόνα από τα βρετανικά, μας βοήθησαν να βγούμε, έστω για περίπου 24 ώρες, από τη μίζερη καθημερινότητα στην οποία μας έχει καταδικάσει εδώ και έναν χρόνο, η Κυβέρνηση του Γιώργου. Το Μνημόνιο. Η τρόικα. Η αβεβαιότητα. Το άγχος. Οι γκρίζες τρίχες του κεφαλιού, που… αν δεν τις βάψεις, δεν θα προλαβαίνεις να μετράς πόσο γρήγορα θα γίνουν άσπρες από την κατάθλιψη.Ο γάμος όμως τελείωσε (να ζήσουν τα παιδιά) και εμείς επιστρέφουμε στη διαρκή θλίψη. Που σημαίνει ότι… ένας γάμος δεν έφτανε. Ούτε για να ξεχαστούμε, αλλά ούτε για να βρούμε τη δύναμη μέσα μας, να σκεφτούμε το μέλλον λίγο πιο φωτεινό από το βαθύ γκρίζο που προβάλλει στον ορίζοντα.Θα μπορούσαμε βέβαια, να κλείσουμε τα μάτια, και να ευχηθούμε να γνωρίσουμε και εμείς, τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Ως, Ελλάδα, ως πολίτες, ως γενιές που δεν χρωστάμε τίποτα να πληρώσουμε τα σπασμένα της Αλλαγής. Που εξελίχτηκε σε παρατεταμένη λεηλασία των ονείρων μας…
