Μάλλον δεν έχουν και πολύ άδικο εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο μοναδικός ηγέτης στην ιστορία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, που διεκδικεί για τον εαυτό του, και μάλλον το αξίζει, το προσωνύμιο «Ατατούρκ». Δηλαδή, πατέρας των Τούρκων, όπως κατέγραψε η Ιστορία μονάχα τον Μουσταφά Κεμάλ, τον ηγέτη ο οποίος δημιούργησε το σύγχρονο τουρκικό κράτος.Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας, παραδίδει απλά μαθήματα σύγχρονου πολιτικού μάνατζμεντ. Κάποτε, ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, οδηγήθηκε στη φυλακή, και απαγορεύτηκε η ύπαρξη του κόμματός του. Σήμερα, μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, ο Ταγίπ Ερντογάν είναι παντοδύναμος πρωθυπουργός, έχει καταφέρει να επιβάλλει στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον εκλεκτό του, Αμπντουλάχ Γκιουλ, και στη φυλακή βρίσκονται επιφανείς εκπρόσωποι του στρατιωτικού κατεστημένου, οι ίδιοι δηλαδή που τότε τον κλείδωναν μέσα σε ένα κελί.Με τις εκλογές του Ιουνίου να φαντάζουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υγιεινός περίπατος, έχει σημασία να παρακολουθήσει κανείς το πώς εξελίσσεται η ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν. Τι υπόσχεται, τι δεσμεύεται να κάνει, τι καλλιεργεί στη φαντασία της τουρκικής κοινής γνώμης ως εθνικό ιδεώδες.Ο Ερντογάν λοιπόν έχει επικεντρωθεί στους τομείς της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής. Με μια αγορά που αναπτύσσεται ραγδαία, υπόσχεται να καταστήσει την Τουρκία, μέσα στην επόμενη δεκαετία, «ομοτράπεζο» των ΗΠΑ και των υπολοίπων χωρών με κραταιές οικονομίες. Δηλαδή, οικονομίες που επηρεάζουν εκείνες άλλων χωρών.Παράλληλα, δείχνει διάθεση να καταστήσει την Τουρκία «διεθνή παίκτη», που θα μπορεί να παρεμβαίνει και να επηρεάζει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Συνομιλώντας τόσο με τη Δύση και τις ΗΠΑ, όσο και με τα μουσουλμανικά κράτη. Αποτελώντας γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στην Ευρώπη και τον αραβικό κόσμο.Για το τέλος ωστόσο, φαίνεται ότι αφήνει το καλύτερο. Σύμφωνα με όσα… υποψιάζονται οι τουρκικές εφημερίδες, σχεδιάζει να ανακοινώσει τη μετακόμιση της πρωτεύουσας του κράτους, από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη. Ως «νέος Ατατούρκ», σβήνει κάθε ίχνος του Κεμαλισμού, καταργώντας ακόμη και την έδρα της νέας, κοσμικής Τουρκίας.Και όλα αυτά, σε ένα κάθε άλλο παρά φιλικό και προσβάσιμο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Γνωρίζοντας ότι οι εχθροί του στον δημόσιο βίο, είναι αριθμητικά και ποιοτικά περισσότεροι από τους φίλους του. Έχει όμως όραμα, και δεν αφήνει κανέναν να του το τσαλακώσει…
statesmen
