Πώς θα ήταν μία κυβέρνηση με τον Θεοδωράκη πρωθυπουργό, τον Ζουράρι αναπληρωτή πρόεδρο και υπουργό Παιδείας, τον Καραμπελιά υπουργό Εξωτερικών, τον Καζάκη υπουργό Οικονομικών και τον Κασιμάτη υπουργό Δικαιοσύνης; Με αυτές τις σκέψεις ανέβηκα χθες το απόγευμα τα σκαλιά του «Ι. Βελλίδης» για την πρώτη πανελλαδική συνάντηση της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη.
Του Θεόφιλου Σιχλετίδη στην "Μακεδονια"
Από νωρίς φαινόταν πως στην εκδήλωση θα είχε κοσμοσυρροή και πράγματι περισσότεροι από 3.500 πολίτες, από τη Θράκη μέχρι και νησιά, όπως η Κέρκυρα, βρέθηκαν στο «Ι. Βελλίδης», για να ακούσουν τον Μίκη Θεοδωράκη. Για τις χιλιάδες «Σπίθες» δεν έβγαινε κάποιο νόημα, κάποιο πολιτικό στίγμα και το κοινό έμοιαζε να είναι περισσότερο συναυλιακό. Λογικό, αφού θα μιλούσε ο Θεοδωράκης. Αν και τα μέσα λίγα και οι οργανωτικές δυνατότητες περιορισμένες, η προετοιμασία της εκδήλωσης ήταν καλή και από το βράδυ της Παρασκευής η Θεσσαλονίκη είχε γεμίσει αφίσες με τον Μίκη να τραγουδά σε κάποια από τις πρώτες μεταπολιτευτικές συναυλίες. Κοντά στους πολλούς ανώνυμους βρέθηκε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης -πολλοί έσπευσαν να του πουν πως συνεχίζουν να είναι μαζί του και δεν αλλαξοπίστησαν για τον Θεοδωράκη- ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, ο Στέλιος Παπαθεμελής, που μάλλον βοήθησε στα οργανωτικά, και ο Σωτήρης Κούβελας μετά του μεγάλου υιού του. Στην αίθουσα υπήρχε μία εσάνς Αριστεράς, κυρίως κάποιοι απογοητευμένοι Συριζικοί που παρακολούθησαν αποσβολωμένοι όσα διαδραματίστηκαν, βασικά όμως το βροντερό «παρών» έδωσαν ο «νέος» εθνικός χώρος και τα δίκτυά του που σφυρηλατήθηκαν σε αγώνες, όπως εκείνος για την απόσυρση του βιβλίου της Ρεμπούση από τα σχολεία. Για να περάσουμε στο ψητό, ο Θεοδωράκης ξεκαθάρισε πως η «Σπίθα» δεν είναι ούτε θέλει να γίνει ένα νέο κόμμα. Πως, αν γίνουν εκλογές σύντομα, θα προτείνει το λευκό και ότι η «Σπίθα» δεν θα συμμετάσχει σε εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, υπό το σημερινό πολιτικό σύστημα. Αν αλλάξει το σύστημα, αν καταρρεύσει δηλαδή, ο Θεοδωράκης είπε πως η «Σπίθα» είναι έτοιμη να προσφέρει στον τόπο, προτείνοντας τη μη αποπληρωμή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τη συνεργασία με χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα και το συμψηφισμό των χρεών μας προς τη Γερμανία με τις διεκδικούμενες πολεμικές αποζημιώσεις. Για τη σημερινή κατάσταση ο Θεοδωράκης καταχειροκροτούμενος μίλησε για νέα κατοχή. Χαρακτήρισε την κυβέρνηση «υπόδουλη» στα ξένα συμφέροντα που θέλουν το κακό της χώρας και την κατηγόρησε ότι έχει δώσει γη και ύδωρ -και όχι μόνο- στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ. Το κοινό, κάθε φορά που έλεγε «Ισραήλ», κάτι πάθαινε και χειροκροτούσε. Όσον αφορά τα οργανωτικά της «Σπίθας», με αυτά που είπε ο Θεοδωράκης αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά πως ένας παλιός κομμουνιστής παραμένει παλιός κομμουνιστής ό,τι και να γίνει. Έτσι, ενώ τάχθηκε υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, σημείωσε πως στη «Σπίθα» πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, αλλιώς θα επέλθει αναρχία και διάλυση, οπότε οι ανά την Ελλάδα «Σπίθες» πρέπει να κινούνται πάνω στη γραμμή που θα δίνει η προσωρινή συμβουλευτική επιτροπή του κινήματος. Ιδεολογικοπολιτικά αυτό που ενώνει τις «Σπίθες», όπως είπε ο Μίκης, είναι η αγάπη για την Ελλάδα και όποιος θέλει να ενταχθεί πρέπει να αφήσει απ’ έξω την κομματική ταυτότητά του. Ευπρόσδεκτοι είναι οι πάντες εκτός των χουντικών και όσων δεν πιστεύουν στο ελληνικό έθνος. Αν και αναγνώρισε πως οι δυνάμεις της «Σπίθας» είναι περιορισμένες προς το παρόν, τόνισε πως μόνο αυτή λέει τα πράγματα με το όνομά τους, γι’ αυτό κυβέρνηση και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθούν να τη σβήσουν. Όσον αφορά τους «υπουργούς»: Ο Ζουράρις απέδωσε τη σημερινή «κατοχική» κατάσταση στην ολιγαρχία του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Ο Κασιμάτης υποστήριξε πως ο ελληνικός λαός μετά το μνημόνιο είναι ορφανός από πατρίδα και πως μόνο η «Σπίθα» μπορεί να τον σώσει από αυτήν την ορφάνια. Ο Καζάκης είπε πως, αν δεν υπήρχαν τα παλιά δάνεια και η αποπληρωμή τους, τότε τα πράγματα στην Ελλάδα θα ήταν μέλι γάλα και ο κυβερνητικός προϋπολογισμός θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί από τα έσοδα του δημοσίου. Ο Καραμπελιάς ανέπτυξε τη θεωρία του περί «νεο-οθωμανισμού» και τόνισε ότι στο σημείο όπου φτάσαμε σήμερα κάποιοι στα πανεπιστήμια υποστηρίζουν πως ήταν λάθος η επανάσταση του ’21. Ό,τι να ’ναι δηλαδή, πράγματα για τα οποία μπορεί να χειροκροτήσει και ένας αγιορείτης μοναχός και ένας επιχειρηματίας και κάποιος που προχθές απολύθηκε και ένας συνταξιούχος που πηγαίνει αργά το μεσημέρι στη λαϊκή, για να μαζέψει τα απομεινάρια. Μόνον που αυτό το ό,τι να ’ναι δεν διαφέρει σε πολλά από αυτά που λένε και οι κανονικοί υπουργοί.
Στην τελική, ό,τι και να έγινε χθες το βράδυ στο «Ι. Βελλίδης», ήταν πολύ λίγο μπροστά στο μύθο, στο ζωντανό μύθο, του Μίκη Θεοδωράκη. Στο «Πλατεία Μπελογιάννη» ο Γιώργος Αλεξάτος υποστηρίζει πως, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά στον εμφύλιο, θα μπορούσαν τα πάντα να ήταν διαφορετικά και αυτό, να αλλάξουν δηλαδή τα πάντα, δεν αποκλείεται να συμβεί στο μέλλον. Στο «Πλατεία Μπελογιάννη», ένα μυθιστόρημα πολιτικής και ιστορικής φαντασίας, ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας μετά την επανένωση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Ελλάδας και του Βασιλείου της Ελλάδας το 1974. Είπαμε, ο Μίκης είναι μύθος..
