ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Δεν είναι μόνο τα προβλήματα. Ακόμη πιο δύσκολος για τον Γιάννη Μπουτάρη και τους συνεργάτες του φαίνεται ο συνδυασμός μεγάλων προσδοκιών και απροθυμίας ατομικής συνεισφοράς στην επίλυσή τους. Ολοι περιμένουν τα πάντα, αλλά ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι ν' αλλάξουν κάτι στην καθημερινότητά τους. Μόνο που τα σκουπίδια δεν θα εξαφανιστούν όσο ο κόσμος, αντί να τα χωρίζει και να ανακυκλώνει ό,τι ανακυκλώνεται, ανοίγει τον κάδο και σαβουρντίζει ό,τι έχει και δεν έχει - πολύ περισσότερο, όταν δεν κάνει καν τον κόπο να ανοίξει τον κάδο. Η Αριστοτέλους δεν θ' απαλλαγεί από τους φραπεδοκαναπέδες, όσο στρογγυλοκάθονται και τους επιδοκιμάζουν οι ίδιοι οι πολίτες που στα λόγια αγανακτούν. Και το διπλοπαρκάρισμα δεν θα πάρει τέλος, όσο θεωρείται περίπου «κεκτημένο λαϊκό δικαίωμα» να αφήνεις το αυτοκίνητο με αναμμένα αλάρμ για να πεταχτείς μέχρι την τράπεζα - κατά την ακλόνητη νεοελληνική πεποίθηση που συνήθως εκφράζεται με τη δραματική ρητορική ερώτηση «τι κάνει το κράτος;», υποχρέωση της Πολιτείας είναι να εξασφαλίζει πάρκινγκ στον καθένα, σε ακτίνα εκατό μέτρων πέριξ της πλατείας Ελευθερίας, δωρεάν εννοείται. Ας μη γελιόμαστε. Ολες αυτές οι εικόνες δεν διαμορφώθηκαν μόνο από την αδράνεια των παλαιότερων δημοτικών αρχών. Κυρίως και μεγίστως διαμορφώθηκαν από τη συμπεριφορά των πολιτών. Ούτε μπορούμε να επαναπαυθούμε στη σκέψη ότι αυτοί ήταν εκατό, διακόσιοι, χίλιοι, που τώρα, συνεπαρμένοι από τον άνεμο της αλλαγής, θα σκεφτούν τι είδαν στο τελευταίο ταξίδι τους στο Λονδίνιο, στο Βερολίνο ή στη Ζυρίχη και θα προσαρμοστούν αναλόγως. Οι κάτοικοι που κατάντησαν τη Θεσσαλονίκη κάτι ανάμεσα σε Αλεξάνδρεια και Γιαουντέ είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Οσο πικρό και αν ακούγεται, διαμορφώνουν mainstream.
Προφανώς, αυτό δεν θ' αλλάξει μόνο με αστυνομικά μέτρα. Θ' αλλάξει μόνο όταν αρχίσει να εμπεδώνεται συνείδηση πολίτη. Είναι όντως σημαντικό να καταφέρει ο νέος δήμαρχος να εμπνεύσει μια άλλη συμπεριφορά, πείθοντας ότι έχει όραμα για την πόλη και ότι δεν αρκείται να ανακυκλώνει μια χλιαρή καθημερινότητα. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Θαύματα δεν γίνονται. Και επειδή όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, δεν είναι κακό να ανεβάσει στροφές η Δημοτική Αστυνομία. Αυτό, κατ' αρχάς προϋποθέτει ότι θα έχει την υποστήριξη του νέου δημάρχου - κάτι αυτονόητο. Εξίσου, όμως, προϋποθέτει ότι δεν θα φοβάται να λειτουργήσει ως Αστυνομία, πράγμα που σημαίνει ότι δεν κάνει απλώς παρατηρήσεις, αλλά κόβει κλήσεις χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και αυτή η «δευτέρα φύσις» δεν αλλάζει εύκολα.
