Στις αρχές του χρόνου είχα θέσει το ερώτημα «Κατάθλιψη ή εξέγερση;». Στους μήνες που πέρασαν η κατάθλιψη ήταν ισχυρότερη της εξέγερσης. Όμως, η εξέγερση έρχεται. Η φτώχεια, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, η απελπισία, οδηγούν στην εξέγερση. Το ερώτημα είναι, θα είναι μια εξέγερση σπατάλης κοινωνικής ενέργειας, εκτόνωσης και ήττας ή οργανωμένη και με προοπτική;Οι δημοσκοπήσεις, η καθημερινότητα της εξουσίας, οι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση τραπεζίτες-τοκογλύφοι, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν πόσος θυμός και απογοήτευση έχει συγκεντρωθεί στον νου και την καρδιά των πολιτών. Διαβάζουν τις στατιστικές των ψεμάτων, τις δημοσκοπήσεις της ακινησίας, τα ακούσματα του κλειστού κόσμου τους και νιώθουν ότι όλα βαίνουν καλά. Ακόμα και τις δημοτικές εκλογές τις διάβασαν ως δικαίωση και την μετέτρεψαν σε κύριο εξαγωγικό προϊόν.Η ανησυχία για το μέλλον έχει αυξηθεί. Όχι μόνο εξαιτίας της ακολουθούμενης πολιτικής ύφεσης και μείωσης της παραγωγικότητας της χώρας, του εργασιακού μεσαίωνα και των κακών διαπραγματεύσεων, αλλά διότι μεγάλο τμήμα της κυβέρνησης, εγκλωβισμένο στην αίσθηση της «αποστολής» της ακινησίας, δεν λαμβάνει τα μηνύματα των καιρών. Νιώθει ικανοποίηση που Η ΝΔ δεν διαθέτει πειστικό εναλλακτικό λόγο. Που η αριστερά συμπεριφέρεται συχνά ως παλιοσυντηρητικός χώρος προσωποπαγών κινήσεων. Που το ΠΑΣΟΚ είναι ένα αόρατο φάντασμα. Που σημαντικό τμήμα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, δείχνει να έχει εγκλωβιστεί σε αυτοπαγιδεύσεις που έρχονται από το παρελθόν. Όμως, η θύελλα έρχεται και θα έρθει. Και ας εξακολουθεί ο περίγυρος να είναι σε κατάθλιψη. Χωρίς ενέργεια, ιδεολογικά και προγραμματικά όπλα.Οι εξουσιαστές θα έπρεπε να ανησυχούν. Η θύελλα έρχεται. Αν δεν βρει δημιουργική διέξοδο, αν δεν παράγει ενέργεια για το μέλλον της χώρας, τότε θα είναι καταστρεπτική. Και θα είναι καταστρεπτική διότι ο θυμός τυφλώνεται. Δεν έχει διάταξη και δομή. Δεν θα υπάρχουν συνομιλητές για κανέναν και για τίποτα.Οι κερδισμένοι από την κρίση κοιμούνται ύπνο βαθύ αν νομίζουν ότι δεν υπάρχουν ισχυρές αντίπαλες δυνάμεις. Ακόμα και αν αυτές δεν έχουν συνείδηση εναλλακτικού σχεδίου θα έρθει η στιγμή που θα καταστρέψουν. Και αν αυτό γίνει με τυφλή βία, την οποία προκαλούν με την αλαζονεία και την ύβρη οι διαχειριστές και νικητές της κρίσης, τότε η Ελλάδα θα αποδιοργανωθεί. Θα αποσυντεθεί με διαστάσεις ιστορικής πληγής πάνω στο σώμα των απλών πολιτών, της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής, των εθνικών θεμάτων.Σήμερα υπάρχουν τρεις δρόμου: Της υποταγής, του περιορισμού της δημοκρατίας, της ύφεσης, και της αποδιάρθρωσης του κοινωνικού ιστού. Πρόκειται για τον δρόμο που οι εξουσιάζοντες τη χώρα τον ονόμασαν «σωτήριο μονόδρομο». Απαιτεί την επιλογή της πολυθρόνας. Ο δεύτερος δρόμος, θα προκύψει όταν άτσαλα, επιτέλους, σηκωθούν οι πολίτες από την πολυθρόνα. Ο θυμός θα είναι τυφλός. Καταστρεπτικός και αδιέξοδος. Ο τρίτος δρόμος, είναι αυτός της μετάφρασης των αισθήσεων και συναισθημάτων μας σε δημιουργικό συλλογικό έργο. Σε πολέμιο του φόβου και της κατάθλιψης. Σε μήνυμα αισιοδοξίας και συντεταγμένης μάχης. Σε σχέδιο για εναλλακτική πορεία της χώρας με πρόσταγμα τις ανάγκες του τόπου και των ανθρώπων. Της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Ενάντια στα συμφέροντα της τοκογλυφίας. Των «εισαγωγέων» από Γερμανίες και Γαλλίες. Της εξουσιολαγνείας. Θα είναι σχέδιο σωτηρίας. Σύνθημα του «Δεν θα παραδοθούμε».
epirusgate
