Οι αρχαίοι Έλληνες έκρουσαν πρώτοι τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομική κρίση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, λέει Βρετανός καθηγητής Μπορεί η οικονομική κρίση και η υπερθέρμανση του πλανήτη να «καίνε» στον 21ο αιώνα, όμως τα μαθήματα για την αντιμετώπισή τους έχουν ηλικία 2.500 ετών και υπογραφή αρχαιοελληνική. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει, με βάση έρευνά του στις αρχαίες πηγές, ο Βρετανός καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Έξιτερ Ρίτσαρντ Σίφορντ, σε ομιλία του σε συνέδριο στη Γλασκώβη. «Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν το χρήμα, περί το 600 π.Χ., και είχαν κατά νου πως αν το θεωρούμε
δεδομένο το χάνουμε. Το άγχος γύρω από την καταστρεπτική δύναμη του χρήματος ενυπάρχει στην αρχαιοελληνική σκέψη. Στην τραγωδία για παράδειγμα- ένα είδος που αναπτύχθηκε με την οικονομική ευμάρεια- οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν είναι άνθρωποι πλούσιοι, ηγετικές μορφές που συνήθως είναι απομονωμένοι από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο», εξηγεί ο
Ρίτσαρντ Σίφορντ, ο οποίος πιστεύει πως το χρήμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού.
Ο «Πλούτος»του Αριστοφάνη, σύμφωνα με τον Βρετανό καθηγητή, αποτελεί την πρώτη συζήτηση περί οικονομικών στην αρχαιότητα. Και ο Αριστοφάνης φέρεται να διαχωρίζει το χρήμα από τα άλλα αγαθά της ζωής. Διότι το χρήμα το
αναζητάμε διαρκώς σε μεγαλύτερες ποσότητες, αντιθέτως με την μπιζελόσουπα!
«Ο σύγχρονος κόσμος έχει βυθιστεί στην ιδέα του αλόγιστου χρήματος. Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν να προειδοποιήσουν τους άπληστους μέσω της μυθολογίας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του βασιλιά Μίδα, ενός ανθρώπου γνωστού για την λατρεία του στο χρήμα. Γι΄ αυτό και θεωρώ τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ως πολιτισμό του μέτρου»,
συνεχίζει ο κ. Σίφορντ.
Το μέτρο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού όμως δεν αφορά μόνο την απληστία, αλλά και την οικολογία. Η αδιαφορία του σύγχρονου κόσμου για τα σήματα κινδύνου που εκπέμπει το φαινόμενο του θερμοκηπίου παραπέμπει σε μορφές της ελληνικής μυθολογίας, που υποκύπτουν στις ακόρεστες επιθυμίες τους ακόμη και αν γνωρίζουν πως οι επιλογές τους θα τους οδηγήσουν στην καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ερυσίχθονα, που έκοψε τα δένδρα από το άλσος της θεάς Δήμητρας για οικοδόμησεις του μεγάρου του. Εκείνη για να τον τιμωρήσει τον καταδίκασε να πεινάει διά βίου και να μη βρίσκει τρόπο να χορτάσει, ώστε στο τέλος κατέληξε να φάει τις σάρκες του. «Ο μύθος για τη μεταποίηση της φύσης σε προϊόν, μία διαδικασία που έχει ως αποτέλεσμα την αδηφαγία και την αυτοκαταστροφή, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο ανίκανοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου εξαιτίας της αμετροέπειας του πολιτισμού μας. Δεν μπορούμε να ανασυστήσουμε τον αρχαίο ελληνικό
πολιτισμό του μέτρου, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να φωτίσουμε τον κόσμο μας με τα ιδανικά του»,
καταλήγει ο Ρίτσαρντ Σίφορντ.
