Του Νίκου ΚοτζιάΜετά ένα χρόνο διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, μπορεί να εξαχθεί ένα συμπέρασμα: η κυβέρνηση δεν έχει καμία δυσκολία να λάβει πολλαπλά μέτρα σε βάρος των φτωχών, των μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων. Λαμβάνει μέτρα όπως είναι η μείωση μισθών. Η Υπερφορολόγηση της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και εισοδήματος. Η Αύξηση του ΦΠΑ. Μέτρα που προκαλούν κρίση απασχόλησης και οδηγούν σε ύφεση. Σε προβλήματα ρευστότητας. Αντίθετα η κυβέρνηση δείχνει να μην έχει καμιά δυσκολία να λάβει μέτρα στήριξης των τραπεζών. Μείωσης ορισμένων κατηγοριών φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους μετόχους τους. Να ανεχθεί το μαύρο χρήμα και να το νομιμοποιήσει με τις διαδικασίες της περαίωσης. Γενικά η κυβέρνηση πιστεύει βαθιά στην νομιμότητα της λογιστικής και αποστρέφεται τα ηθικά ερωτήματα και αξίες στο όνομα «της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης».Το ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιο λόγο η κυβέρνηση δείχνει σκληρότητα στους μεν και κατανόηση για τους δε; Σε ένα πρώτο επίπεδο η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η κυβέρνηση το κάνει από πεποίθηση. Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κυριαρχεί η άποψη ότι δεν μπορούν να υπάρξουν οικονομικά μέτρα σε βάρος των ισχυρών και πλουσίων, διότι κάτι τέτοιο θα εμποδίσει την κίνηση της οικονομίας. Παραδόξως το ίδιο επιτελείο δεν κατανοεί ότι εάν το λαϊκό εισόδημα μειωθεί -και μάλιστα υπέρμετρα όπως συμβαίνει σήμερα- η οικονομία θα οδηγηθεί στην ύφεση. Ότι η ύφεση θα είναι ακόμα πιο ισχυρή εφόσον σπάσει η ραχοκοκαλιά της επιχειρηματικής οικονομίας που είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.Προκύπτει, όμως, το ερώτημα: γιατί η κυβέρνηση διαβλέπει κινδύνους για την οικονομία μόνο όσον αφορά τον τυχόν περιορισμό των προνομίων των ισχυρών και δεν βλέπει το πρόβλημα που δημιουργείται από την μονόπλευρη λιτότητα που έχει επιλέξει; Κατά τη γνώμη μου οι απαντήσεις σε αυτό το δεύτερο ερώτημα είναι τρεις:
Πρώτον η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει η ζήτηση (δημόσιες επενδύσεις και λαϊκό εισόδημα), ενώ τρέμει η καρδούλα της μην πάθει κάτι κάποια ιδιωτική τράπεζα και οι δανειστές της χώρας. Η κυβέρνηση, δηλαδή, είναι δέσμια των νεοφιλελεύθερων γυαλιών που φορά.
Δεύτερον, η κυβέρνηση με τη μονόπλευρη αντίληψη που έχει στην οικονομία, ως προς το ποιο μέτρο έχει ποια επίπτωση, τάσσεται σαφώς με τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας, Για αυτό απείχε κάθε διαπραγμάτευσης. Τάσσεται, επίσης, με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και για αυτό τους παρέχει τη μέγιστη δυνατή βοήθεια. Από μια άλλη σκοπιά η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως οι μόνοι που χρειάζεται η οικονομία είναι οι δανειστές, οι τραπεζίτες, τα λαμόγια, οι μαυραγορίτες και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Υποτιμά δε τη σημασία που έχει για την οικονομία η εργασία των ανθρώπων του μόχθου και των παραγωγικών επιχειρηματιών. Είναι, δηλαδή, δέσμια κοινωνικών προκαταλήψεών συντηρητικού χαρακτήρα.
Τρίτον, πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης κάνουν παρέα με τους ανθρώπους του κέρδους και όχι του μόχθου. Κατανοούν τις αγωνίες και τις απαιτήσεις των πρώτων. Είναι ξένοι με τους καημούς και τις ανάγκες των δεύτερων. Δηλαδή, εκ των πραγμάτων κάνουν σαφή επιλογή με ποιους θέλουν να πορεύονται και για ποιους νοιάζονται περισσότερο. Επιλογή που δεν είναι απλά λάθος, αλλά αποτελεί μια επικίνδυνη πεποίθηση.
epirusgate
