Η παραδοξότητα με τα κριτήρια εντοπιότητας για τις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ έχει πάψει προ πολλού να με εκπλήσσει, αλλά ομολογώ ότι δεν έχω ακόμη εξοικειωθεί μαζί της. Την είχα συναντήσει νωρίς, με αφορμή την περιπέτεια ενός φίλου που για χάρη της έμαθε απέξω κι ανακατωτά την ποινική δικονομία. Ήταν προϊστάμενος σε κάποια υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας που συνέβαινε να βρίσκεται στα όρια του δήμου Θέρμης. Η υπηρεσία προκήρυξε διαγωνισμό για να προσλάβει, με οκτάμηνη σύμβαση, ένα χειριστή για κάποιο ειδικό γεωργικό μηχάνημα. Ανάμεσα σ' αυτούς που παρουσιάστηκαν ήταν ένας πατέρας έξι παιδιών που είχε απασχοληθεί στην ίδια θέση στο παρελθόν και ένας που ήταν δημότης Θέρμης. Η υπηρεσία δεν είχε ξανακάνει προσλήψεις μ' αυτόν τρόπο, οι άνθρωποι έστειλαν ένα ερώτημα στο ΑΣΕΠ που ακόμη προσπαθούσε να καταλάβει τι ρόλο έπαιζε, απάντηση δεν πήραν και, για να μην πάει χαμένη η καλλιεργητική περίοδος, προσέλαβαν τον πολύτεκνο. Ο επιλαχών τούς μήνυσε για παράβαση καθήκοντος και επτά χρόνια έτρεχαν στα δικαστήρια, πληρώνοντας, μάλιστα, από την τσέπη τους τους δικηγόρους. Στο τέλος αθωώθηκαν, αλλά τα νεύρα τους είχαν κουρντιστεί σαν χορδές πιάνου.
Πιθανότατα δεν υπάρχει παρατυπία στην ιστορία που έβγαλε απολογούμενη την υφυπουργό Εσωτερικών, αλλά μήπως πρέπει, έστω και τώρα, να τελειώνουμε μ' αυτήν την ανοησία; Γιατί ο φύλακας ενός μουσείου που βρίσκεται στην Πέλλα πρέπει να κατάγεται από το διπλανό χωριό και όχι από το παραδιπλανό ή από την άκρη του κόσμου: Στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς του δήμου Καλαμαριάς, η μαγείρισσα μαγειρεύει καλύτερα τη φασολάδα, αν είναι Καλαμαριώτισσα; Μήπως παρατράβηξε η λογική «χωριό μου, χωριουδάκι μου». Εάν οι προσλήψεις πρέπει να γίνονται με κοινωνικά κριτήρια, ας γίνονται με αυθεντικά κοινωνικά κριτήρια, όχι ψευδεπίγραφα. Και στο κάτω κάτω, γιατί πρέπει να γίνονται με κοινωνικά κριτήρια; Ποιος είναι ο στόχος του κράτους; Να προσλαμβάνει τους ικανότερους ή να ασκεί κοινωνική πολιτική σε βάρος της λειτουργικότητας του Δημοσίου; Υπάρχουν άλλοι τρόποι για ν' ασκηθεί κοινωνική πολιτική, αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος. Γιατί εδώ που φτάσαμε, υπό το κράτος της δημαγωγίας, ούτε το Δημόσιο προσλαμβάνει τους καλύτερους, ούτε οι καλύτεροι επιβραβεύονται για τις προσπάθειές τους. Πάντα κάποιος βρίσκεται για να τους πάρει τη θέση. Αν δεν είναι κοντοχωριανός, θα είναι παιδί πολύτεκνου. Κι αν δεν είναι παιδί πολύτεκνου, όλο και θα έχει κάποιαν άρρωστη θεία…
