Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση στα Τέμπη

Ολοκληρώθηκαν στα Τέμπη, οι εργασίες αποκατάστασης του δρόμου και σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Δημήτρη Ρέππα, το επίπεδο οδικής ασφάλειας είναι τώρα ανώτερο από αυτό των προηγούμενων χρόνων. Το πράσινο φώς για την χρησιμοποίηση του δρόμου αναμένεται να ανάψει από την Κοινοπραξία που κατασκευάζει το έργο.

Στους δρόμους Αθήνας – Θεσσαλονίκης οι ομάδες "ΔΙΑΣ"


Σε εφαρμογή τίθεται από τη Δευτέρα, σε Αττική και Θεσσαλονίκη, το πρόγραμμα δίκυκλης αστυνόμευσης που είχε εξαγγείλει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής θα περιπολούν συνολικά 2.004 αστυνομικοί ανά δυάδες, με 1002 μοτοσικλέτες των 650 κυβικών. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι ομάδες "ΔΙΑΣ" θα καλύπτουν 167 τομείς στις πέντε αστυνομικές διευθύνσεις της Αττικής, ενώ κάθε αστυνομικό τμήμα θα περιλαμβάνει δύο έως τέσσερις τομείς, ανάλογα με την εγκληματικότητα και τις ανάγκες. Ανάλογο θα είναι και το πρόγραμμα στην Θεσσαλονίκη, όπου θα περιπολούν συνολικά 422 αστυνομικοί με 211 μοτοσικλέτες.



Τα στερεότυπα

Ενδεχομένως, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, κανένας δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα να εργάζεται περισσότερα χρόνια και ίσως να παίρνει μικρότερη σύνταξη. Το ερώτημα είναι ποιος έχει να προτείνει κάτι συγκεκριμένο τώρα που το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει. Συγκεκριμένο, όχι «αγωνιζόμαστε», «καταγγέλλουμε», «απορρίπτουμε», «αντιστεκόμαστε» και άλλα γενικόλογα ρήματα, που λέγονται για να λέγονται αλλά ποτέ δεν αποκτούν περιεχόμενο. Εάν κάποιος έχει ιδέα πώς ο ΟΑΕΕ θα βρει χρήματα για να πληρώσει συντάξεις τον επόμενο μήνα, και πώς το ΙΚΑ δε θα σηκώσει τα χέρια ψηλά μόλις έρθει η ώρα για το δώρο του Πάσχα, έχει καλώς. Αλλά ανάμεσα στους ποταμούς λέξεων που έχουν ριχτεί ώς τώρα στο δημόσιο διάλογο, μέχρι στιγμής καμία δεν περιέγραψε μιαν αληθινή διέξοδο από την κρίση. Που, μας αρέσει, δε μας αρέσει, δεν είναι η κρίση «τους» αλλά η κρίση «μας». Γιατί αν αύριο το ΙΚΑ ή ο ΟΑΕΕ καταρρεύσουν, δε θα χύσει μαύρο δάκρυ το «μεγάλο κεφάλαιο» -που, άλλωστε, δεν περιμένει την σύνταξη για να αγοράσει το ψωμί ή το παντεσπάνι του. Οι μικροσυνταξιούχοι θα πληρώσουν τη νύφη. Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι μία από τις μεγάλες υποκρισίες στις οποίες επιδόθηκαν κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Και οι δύο διακατέχονταν από την ακλόνητη βεβαιότητα ότι στο τέλος, με κάποιο τρόπο, χρήματα βρίσκονται. Άρα, όποια επαγγελματική ομάδα μπορούσε να πιέζει, και όποια έβρισκε τον υπουργό μπόσικο, κατάφερνε να εξασφαλίζει προνόμια έναντι των κοινών θνητών του συστήματος. Ποτέ κανένα κόμμα, της μείζονος ή ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεν είπε «όχι» σε κάποια διεκδίκηση, ακόμη και στις προφανώς παράλογες, όπως εκείνη που δημιούργησε συνταξιούχους τριάντα τριών χρόνων. Και αν υπήρχαν κάποιες λίγες επιφυλάξεις, κάμπτονταν με το φάρμακο της «κοινωνικής ευαισθησίας». Εκείνο που όλοι βολεύονταν να αγνοούν ήταν ότι το ασφαλιστικό σύστημα δεν έχει κρυφούς πόρους. Χρηματοδοτείται από τις εισφορές των ασφαλισμένων και από το δημόσιο προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φορολογούμενους. Άρα, για τη μητέρα που βγήκε στη σύνταξη με δεκαπέντε χρόνια δουλειάς και εισφορές - «ψίχουλα», πληρώνουν εκείνοι που εργάζονται μέχρι τα εξήντα πέντε και που δεν έτυχε να τρυπώσουν σε κάποια από τις εκατοντάδες προνομιακές ρυθμίσεις που πέρασαν νύχτα ή μέρα από το Κοινοβούλιο. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ούτε ιδιαιτέρως «προοδευτικό» ούτε ιδιαιτέρως «δίκαιο». Απλώς, έτσι βολεύουν τα στερεότυπα.
Του Μάκη Βοϊτσίδη στο «Αγγελιοφόρο»

Έθιμα των βαΐων


Η Εκκλησία μας γιορτάζει πανηγυρικά το γεγονός της εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Ο ναός στολίζεται με κλαδιά από βάγια, δάφνες, μυρτιές, κλαδιά φοινικιάς ή ιτιάς, τα οποία και μοιράζονται ως ευλογία στους πιστούς. Ο ίδιος τόνος χαράς και ευφροσύνης επικρατεί και σε πολλές συνήθειες και έθιμα του λαού μας. Για παράδειγμα στη Λέσβο και αλλού, τα παιδιά κάθε ενορίας κάνουν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης. Το στολίζουν και βάζουν στην κορυφή ένα κουδούνι ν ακούγεται. Όταν απολύσει η Εκκλησία, γυρίζουν στη γειτονιά τους από σπίτι σε σπίτι. Αφήνουν το δεμάτι όρθιο μέσα από την πόρτα και αρχίζουν να ψάλλουν το τροπάριο: "Την κοινήν ανάστασιν". Κόβουν ύστερα ένα κλαδάκι και το δίνουν στη νοικοκυρά λέγοντας: "Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δομ τ αυγό να φύγω"
Ι-DIADROMΙ

Ο πύργος του Αϊφελ έχει χρώμα ελληνικό

Χρώμα στην Πόλη του Φωτός χαρίζει εδώ και έναν χρόνο ένας Ελληνας που ανέλαβε να βάψει το σήμα κατατεθέν του Παρισιού, τον πύργο του Αϊφελ. Ο Θεσσαλονικιός Δημήτρης Μαμάντζης, ο αντιπρόεδρος της εταιρείας STELMA ΑΤΕ, μιλάει στην «Espresso της Κυριακής» και εξηγεί σε ποια φάση βρίσκεται το έργο, περιγράφει το χρώμα που χρησιμοποιείται και εκμυστηρεύεται ποιος είναι ο επόμενος στόχος της εταιρείας του, δηλαδή το «φρεσκάρισμα» του Αγάλματος της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη. Οπως μας ενημερώνει ο ίδιος, το βάψιμο του σιδερένιου πύργου βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο, καθώς ήδη το έμπειρο προσωπικό της εταιρείας -που αποτελείται από τριάντα άτομα- έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος του, με αποτέλεσμα να βάφονται πλέον τα τελευταία ογδόντα μέτρα. Το βάψιμο ξεκίνησε από την κορυφή του πύργου, ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσής του, σύμφωνα και με τη σχετική μελέτη, προβλέπεται να σπάσει όλα τα ρεκόρ. «Ξεκινήσαμε τον Μάρτιο του 2009 και αυτήν τη στιγμή έχουμε κατέβει στο πρώτο επίπεδο του πύργου, στο premier etage όπως λένε και οι Γάλλοι, ογδόντα μέτρα πριν από το τέλος. Ξεκινήσαμε από τα 314 μέτρα. Ο πύργος χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο είναι τα εστιατόρια και οι εμπορικοί χώροι. Στο δεύτερο επίπεδο πηγαίνει η πλειονότητα των τουριστών και στο τρίτο επίπεδο είναι το κλειστό παρατηρητήριο» μας εξηγεί. Καθημερινά το εξειδικευμένο προσωπικό και οι επόπτες του έργου βρίσκονται πάνω στον πύργο και δίνουν τη δική τους μάχη με τον χρόνο, αφού η εταιρεία θέλει με κάθε τρόπο να φανεί όσο πιο αξιόπιστη γίνεται στους Γάλλους, ώστε να καταφέρει να εδραιωθεί στη χώρα και να αναλάβει και άλλες δουλειές: «Το έργο έχει προχωρήσει πάρα πολύ και τολμώ να πω ότι έχουμε καλύψει το 60% της δουλειάς. Δεν θα πω περισσότερο, γιατί στο σημείο που βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος όγκος της δουλειάς, αφού ουσιαστικά εκεί είναι και η βάση του πύργου. Συμβατικά το έργο ήταν να τελειώσει τον Νοέμβριο του 2011, δηλαδή πολύ πριν από τον αρχικό προγραμματισμό που ήταν τα δύο χρόνια. Βέβαια, έχουμε πάρει κάποια παράταση λόγω καθυστερήσεων, αλλά η δική μας πεποίθηση είναι ότι θα έχουμε παραδώσει το έργο, γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Αυτό θα είναι πολύ καλό και για την εταιρεία μας». Στην επιλογή των χρωμάτων οι Ελληνες δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου, αφού οι Γάλλοι δεν είχαν σκοπό να δώσουν νέο χαρακτήρα στο μνημείο τους. Ετσι για άλλη μία φορά οι μπρονζέ αποχρώσεις κέρδισαν τις προτιμήσεις των πολιτών, καθώς κάποιες χρωματικές αλλαγές που είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια δεν τους είχαν ενθουσιάσει: «Το χρώμα ξεκινά στη βάση του να είναι σκούρο και όσο ανεβαίνει γίνεται και πιο ανοιχτό. Από το ισόγειο μέχρι και όλο το πρώτο επίπεδο είναι σκούρο μπρονζέ. Το δεύτερο επίπεδο είναι σε ενδιάμεσους τόνους και το τρίτο επίπεδο είναι ανοιχτό μπρονζέ. Η επιλογή των Γάλλων είναι αυτή, ώστε κάθε φορά που θα τον κοιτούν να φαίνεται προς τα πάνω όλη η μεγαλοπρέπειά του. Με τα συγκεκριμένα χρώματα βάφεται από το 1960, ενώ πιο πριν είχε υπάρξει και κόκκινος και πορτοκαλί. Από ό,τι γνωρίζω, από το 1887 που βάφεται, αλλάζουν κατά καιρούς και το βασικό χρώμα του. Με τη συγκεκριμένη όμως καφέ-μπρονζέ απόχρωση βάφεται έτσι». Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι ειδικά, όπως μας ενημερώνει και ο Δημήτρης Μαμάντζης, αφού πάνω απ’ όλα αυτό που προέχει είναι η προστασία του μνημείου: «Ο πύργος βάφεται με ειδικά αλκυδικά χρώματα. Περνιέται σε τρεις στρώσεις, ουσιαστικά ακολουθούμε ένα δικό μας σύστημα βαφής, που το εφαρμόζουμε σε σημεία όπου έχει ξεκολλήσει το χρώμα, υπάρχει αποκόλληση ή σκουριά. Εκεί χρειάζεται καλή προετοιμασία της επιφάνειας. Οπου το χρώμα από την προηγούμενη βαφή είναι καλό, περνάμε απευθείας την τελική στρώση». Από την αρχή μέχρι τώρα δεν ήταν όλα ρόδινα για την αποπεράτωση του έργου. Οι καιρικές συνθήκες στο Παρίσι άλλαξαν τα σχέδια της εταιρείας, καθώς έναν μήνα κατά τη διάρκεια του χειμώνα αναγκάστηκαν να σταματήσουν οποιαδήποτε εργασία: «Διαπιστώσαμε ότι το δυσκολότερο διάστημα λόγω καιρικών συνθηκών για τη δουλειά πάνω στον πύργο ήταν από τα μέσα Δεκεμβρίου μέχρι και τα μέσα Ιανουαρίου, γι’ αυτό και αποφασίσαμε τότε να σταματήσουμε τη δουλειά και να δώσουμε άδεια στο προσωπικό. Εκείνο το διάστημα στο Παρίσι έβρεχε και έκανε πάρα πολύ κρύο, και με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός δεν μπορείς να βάψεις. Είχαμε δουλέψει όλο το καλοκαίρι και σταματήσαμε τότε». Καθημερινά Ελληνες, Ρουμάνοι και Γάλλοι σαν γνήσιοι ακροβάτες δένονται με τα ειδικά σκοινιά που χρησιμοποιούνται σε αυτές τις περιπτώσεις και ξεκινούν το βάψιμο. Οι φωτογραφίες, άλλωστε, είναι αδιάψευστος μάρτυρας: «Ειδική εταιρεία έχει αναλάβει για την ασφάλεια των ανθρώπων που βάφουν να τοποθετεί ειδικά σχοινιά με τα οποία είναι δεμένοι και άλλη εταιρεία έχει φροντίσει να βάλει τα πράσινα δίχτυα για την προστασία όλων, και κυρίως του κοινού σε περίπτωση που πέσει κάτω καμιά βούρτσα, πινέλο ή κουτί με μπογιά. Οι άνθρωποι που είναι εκεί αισθάνονται υπερήφανοι, γιατί έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας ένα σημαντικό έργο που αφορά ένα μνημείο. Ολοι τους είναι πιστοποιημένοι αναρριχητές. Ανεβαίνουν πολύ συχνά σε τέτοια ύψη». Εκτός όμως από τον Δημήτρη Μαμάντζη, με τον πύργο του Αϊφελ ασχολείται και ο πατέρας του Λευτέρης, ο πρόεδρος της εταιρείας. Για τις ανάγκες του απαιτητικού έργου οι δυο άντρες προσπαθούν να ταξιδεύουν όσο πιο συχνά μπορούν: «Ταξιδεύουμε συνεχώς στο Παρίσι, ο πατέρας μου αυτές τις ημέρες βρίσκεται εκεί. Ομως εκτός από εμάς, πάντα στο σημείο βρίσκεται ένας δικός μας μηχανικός, ο κ. Βαλαούρης, που έχει αναλάβει την επίβλεψη του έργου. Υπάρχουν άνθρωποι που επιβλέπουν την ποιότητά του, άτομα ειδικά για την ασφάλεια, για την οργάνωση του έργου. Υπάρχουν πέντε άτομα διοικητικό προσωπικό». Αμέσως μετά το πέρας των εργασιών οι Γάλλοι ετοιμάζουν μια πολύ μεγάλη εκδήλωση, αφού για εκείνους ο πύργος του Αϊφελ είναι από τα σημαντικότερα μνημεία της χώρας τους: «Οπως έγινε η καμπάνια της έναρξης των εργασιών, έτσι θα γίνει και μια μεγάλη εκδήλωση για την παράδοση του έργου. Οι Γάλλοι σέβονται τον Πύργο του Αϊφελ. Αλλωστε, η θέα από εκεί πάνω είναι μαγευτική». Εκτός από το βάψιμο, η ελληνική εταιρεία STELMA ΑΤΕ έχει αναλάβει και τη συντήρηση του πύργου για τα επόμενα τρία χρόνια: «Ως εταιρεία έχουμε αναλάβει και τη συντήρηση του έργου για τα επόμενα χρόνια. Τότε το προσωπικό θα είναι πολύ λιγότερο. Ουσιαστικά αυτό που θα κάνουμε θα είναι να επεμβαίνουμε όπου χρειάζεται συντήρηση του χρώματος, που λόγω καιρικών συνθηκών μπορεί να χρειαστεί ενίσχυση».
Στόχος και το Αγαλμα της Ελευθερίας
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εταιρεία του Δημήτρη Μαμάντζη κάνει κάποια δουλειά στο Παρίσι, καθώς και στο παρελθόν είχε κάνει σημαντικά ανοίγματα: «Στον τομέα των βαφών είμαστε στις πιο ανταγωνιστικές εταιρείες στην Ευρώπη. Στη Γαλλία δεν είναι η πρώτη δουλειά που κάνουμε, γιατί βάφουμε κρουαζιερόπλοια στα ναυπηγεία του Σεναζέ. Εκεί βάψαμε και το “QUEEN MARY II”, από εκεί μας βρήκαν οι άνθρωποι του πύργου και μας ενημέρωσαν για τον διαγωνισμό. Από κει και πέρα όμως, έχουμε κάνει δουλειές και στο Κουβέιτ, στην Πολωνία, τη Βουλγαρία. Ο πατέρας μου ασχολείται με το αντικείμενο εδώ και σαράντα χρόνια». Τώρα στόχος και μεγάλο όνειρο της οικογένειας Μαμάντζη είναι να καταφέρει να βάψει -γιατί όχι;- και το Αγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη: «Είναι ένας από τους στόχους μας και η αγορά της Νέας Υόρκης, ποτέ δεν ξέρει κανείς. Ομως σε αυτήν τη φάση, μας ενδιαφέρει πολύ η αγορά της Γαλλίας. Στοχεύουμε στις γέφυρες του Σηκουάνα και στον γαλλικό ΟΣΕ, που είναι μια πολύ καλή για εμάς εργολαβία. Εχουμε ξεκινήσει συνεργασία με τον αντίστοιχο ΟΤΕ της χώρας, για τη βαφή των πυλώνων. Επίσης, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η αγορά του Κουβέιτ και του Κόλπου».
Espressonews.gr



Στα ύψη το δημόσιο χρέος. Το εκτίναξαν η ελλειμματική πολιτική όλων των κυβερνήσεων και η ύφεση της ελληνικής οικονομίας


ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ* «στην Αυγή»
Η πολυδιαφημισμένη «ισχυρή οικονομία», για την οποία υπερηφανεύονταν οι κυβερνήσεις των κομμάτων εξουσίας τα τελευταία 35 χρόνια, στηριζόταν, τελικά, στα πήλινα πόδια του ολοένα και διογκούμενου δανεισμού του Δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Τα πόδια αυτά δεν μπόρεσαν να τη στηρίξουν, με αποτέλεσμα να μη βρίσκεται απλώς σε φαύλο κύκλο, όπως αναφέρεται στην ενδιάμεση έκθεση, κατέθεσε στη Βουλή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά να έχει μπει σε μια περιδίνιση προς τα κάτω, η οποία είναι άγνωστο σε ποιο βάθος θα καταλήξει. Τα αποτελέσματα της πολιτικής που ακολουθήθηκε τα 35 τελευταία χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, καθώς και από τις επιλογές των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, όπως έχει επισημανθεί από πολλούς Έλληνες και ξένους οικονομολόγους και από τον γράφοντα, συνοψίζονται από τη μια μεριά τα δημόσια ελλείμματα και το υπέρογκο δημόσιο χρέος και από την άλλη το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών και ιδιαίτερα στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας εξαιτίας της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Οι βασικές αιτίες των δημόσιων ελλειμμάτων και του διογκούμενου δημόσιου χρέους είναι από τη μια μεριά το βόλεμα των κομματικών στελεχών σε θέσεις του Δημοσίου, των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, σε συνδυασμό με τη σπατάλη και τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, και από την άλλη η έλλειψη πολιτικής βούλησης για τον περιορισμό της παραοικονομίας και την πάταξη της φοροδιαφυγής, ιδιαίτερα των μεγάλων φοροφυγάδων. Οι αιτίες του υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών είναι η υπερκατανάλωση, οι μη παραγωγικές και ανταγωνιστικές επενδύσεις, η συρρίκνωση της γεωργίας και της μεταποίησης καθώς και το υψηλό κόστος και η χαμηλή ποιότητα πολλών από τα παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, και ιδιαίτερα του τουρισμού, σε συνδυασμό με μια υποβαθμισμένη εκπαίδευση και μια αναποτελεσματική και κομματικοποιημένη δημόσια διοίκηση και την εκτεταμένη διαφθορά που κατατρώγει τις σάρκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Αυτή είναι σήμερα η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας, με άμεσο πρόβλημα τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος και να καλύψει τις ανάγκες της. Τα μέτρα που εφαρμόζονται ή θα εφαρμοστούν από τη μια μεριά μειώνουν τα εισοδήματα χωρίς καμιά κοινωνική ευαισθησία για τους μη προνομιούχους (χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, πολύτεκνες οικογένειες κ.λπ.) και από την άλλη αυξάνουν τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι επιβαρύνουν κυρίως αυτούς. Αυξάνεται, επίσης, και η άμεση φορολογία και γίνονται ορισμένα βήματα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν τα μέτρα αυτά θα πιάσουν και θα φορολογήσουν τα πραγματικά εισοδήματα των μεγάλων φοροφυγάδων. Το μέγα ερώτημα είναι αν στην (με ασυγχώρητα μεγάλη καθυστέρηση) εφαρμογή τους και με την υπάρχουσα δημόσια διοίκηση όλα τα μέτρα που ανακοινώθηκαν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δυστυχώς η πείρα του παρελθόντος κάθε άλλο από αισιοδοξία εμπνέει. Το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί, και αυτό το τονίζουν οι πάντες, είναι ότι η μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών και η αύξηση της ανεργίας, σε συνδυασμό με την υποτονική και αμφισβητούμενη ανάκαμψη της διεθνούς οικονομίας, δεν εγγυώνται την προβλεπόμενη αύξηση των εσόδων κύρια από τους έμμεσους αλλά και τους άμεσους φόρους. Ακόμα πιο αμφίβολα είναι τα προσδοκώμενα έσοδα από πάταξη της φοροδιαφυγής, δεδομένου ότι τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν είτε δεν τους πιάνουν είτε θα βρουν τρόπους να τα ακυρώσουν. Για όλους τους παραπάνω λόγους, και παρά την περικοπή των δαπανών που θα εφαρμοστεί, είναι πιθανόν να μην επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης του δημόσιου ελλείμματος κατά 4 εκατοστιαίες μονάδες. Και αν όμως επιτευχθεί (κάτι που πρέπει όλοι να το ευχόμαστε), δεν θα συμβάλει στη μείωση του δημόσιου χρέους, το οποίο το 2010 θα αυξηθεί τόσο σε δισ. ευρώ όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Μια αύξηση που μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη, αν η ύφεση είναι μεγαλύτερη και τα επιτόκια με τα οποία θα δανείζεται η χώρα μας θα εξακολουθήσουν να έχουν μεγάλη διαφορά από εκείνα με τα οποία δανείζεται η Γερμανία. Παράλληλα, όμως, υπάρχει και το θέμα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς η προοπτική της αύξησης του πληθωρισμού και της μεγάλης διαφοράς του από τον πληθωρισμό στους κυριότερους εταίρους μας, η προοπτική μεγάλης βελτίωσης του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (πέρα από εκείνη που θα προέλθει από την ύφεση στην ελληνική οικονομία) φαίνεται χλωμή. Οι όποιες διαρθρωτικές αλλαγές που σχεδιάζονται, αν εφαρμοστούν με επιτυχία, δεν θα έχουν άμεση απόδοση. Το επόμενο, και πιο κρίσιμο, ερώτημα είναι τι θα συμβεί το 2011 και το 2012. Με την ελληνική οικονομία να εξέρχεται από το 2010 παραπέρα συρρικνωμένη, με μειωμένη την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών και με αδυναμία μεγάλης αύξησης των εσόδων του κράτους σε συνδυασμό και με μια ισχνή ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας (στην καλύτερη περίπτωση), η περιδίνηση προς τα κάτω της ελληνικής οικονομίας μπορεί να συνεχιστεί με αποτέλεσμα την παραπέρα μείωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού και την αύξηση της ανεργίας. Μπορεί, άραγε, να σταματήσει αυτή η περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας και να μπει η χώρα σε ανοδική πορεία; Βραχυχρόνια η απάντηση είναι αρνητική. Μακροχρόνια μπορεί να είναι θετική υπό δύο βασικές προϋποθέσεις:
* Πρώτον, να υπάρξουν κυβερνήσεις με ικανά και ακέραια στελέχη που θα εφαρμόσουν ένα μακροχρόνιο πρόβλημα πολυμερούς ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς παλινωδίες και χωρίς διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα, με τα οποία δεν θα διστάζουν, αν χρειάζεται, να συγκρουστούν.
* Δεύτερον, όποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, πολίτες και επιχειρήσεις έχουν εθιστεί σε πρακτικές διαφθοράς, φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής και υπερκατανάλωσης να τις εγκαταλείψουν και να συμβάλλουν, ο καθένας ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες και τη θέση του, στην πολύχρονη προσπάθεια που θα απαιτηθεί για να ορθοποδήσει η χώρα.
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ



Η ώρα άλλαξε. Γυρίστε τα ωρολόγια σας μια ώρα μπροστά.